past event: stay with me @berlin, apartment project

www.edagecikmez.com

StayWithMe !

Davor und auch danach starben viele Menschen, wurden getötet. Kriege sind nicht zu Ende und werden es niemals sein. Kriegsrecht, nicht zu rechtfertigende Hinrichtungen, Militärregierungen, Völkermorde ... Wirklich, was hat uns in jenen Zeiten am Leben gehalten ... Wie haben wir das, was passiert ist, gesehen? Was haben wir gesehen? Oder konnten wir überhaupt sehen? Wenn wir nicht mehr in der Lage waren zu sehen, was hat uns erblinden lassen?

Vielleicht haben wir uns an vieles gewöhnt, sind immun gegen alles geworden.

Vielleicht sind wir abgestumpft, weil wir jede Nacht die “Live-Berichterstattung” verfolgt haben. Ja, wahrscheinlich haben wir deshalb so oft durch die Kanäle geschaltet und anderen Träumen erlaubt, uns in ihren Bann zu ziehen. Ja, das war das Vergessen, und wir haben gelernt zu vergessen.

Ich kehre zur ersten Frage zurück: Was war es? Was ist passiert? Kennen wir die Antwort?

In jedem Augenblick geschah so viel, dass der Satz zu unserer eigenen Täuschung feststand. Aber wir konnten einfach nicht mithalten.

An einem Punkt, als wir einfach nur da standen, begann “etwas” anderes. Wir waren auf den Straßen. Seite an Seite. Wir kannten uns nicht einmal, aber wir standen Seite an Seite. Wir waren dort. Wir haben gelernt, unsere Türen offen zu halten, Eimer voll Wasser vor die Wohnung zu stellen und im Falle einer Festnahme ein Dokument mit unseren Rechten an der Wohnungstür zu hinterlassen. Wir twitterten uns gegenseitig die Situation aus jeder Straße, die wir passierten.

Es war Hoffnung. Der Geist der Solidarität, die Herausforderung, Seite an Seite zu stehen.

Dann ... Nichts hat sich geändert. Wir zogen uns von der Aussenwelt zurück.

Jetzt sind wir müde. Ist es möglich, sich an diese Hoffnung noch einmal zu erinnern?

 Wir müssen irgendwo anfangen ...

Das Projekt “Stay with me” setzt hier an und verbindet Notizen, Dokumentation und Zeichnung, um mit der Assoziation dieser Erzählungen die Hoffnung, die wir hatten, wiederaufleben zu lassen.

Der Titel “Stay with me” beschreibt die letzte Anstrengung, wenn die Hoffnung schwindet: “Halte durch, gib nicht auf.” Es wurde ein Slogan, ein Ausdruck für eine kollektive Anstrengung, in die jeder involviert ist und bei der alle gemeinsam durchhalten. 

Das Projekt “Stay with me” zeigt Notizbücher von 84 Teilnehmer_innen, in denen die grenzenloseAngst, die Unsicherheit, die Existenz im Verborgenen aber auch die Hoffnung, die Wirklichkeit, die Zukunft und eben die “Augenblicke” zum Vorschein kommen. Die Ausstellung ist zwischen dem 27. November und dem 24. Dezember im Apartment Project Berlin zu sehen.

///

STAYWITHME!

Before and even after, many people died, were killed.

Wars have not yet ended and never will.

 Martial law, unjustifiable executions, military governments,  gynocides... Really, what kept us alive during those periods... How did we look, what was happening, what did we see, were we able to see? If we weren’t able to see, then what was it that had blinded us?

 Maybe we had grown accustomed to a lot, we had become immune to it all.

 Maybe listening to all the coverage entitled “live broadcasts” every night had inured us. Yes, this was probably why we changed channels so often and thus, were allowing other dreams to draw us into new realms. Yes, this was called forgetting, and we had managed to learn how to do this.

 I am returning to the first question: What was it ? What  happened? Do we know the answer?

There was so much happening at every single moment that the sentence we had constructed to fool ourselves was ready; we just weren’t able to keep up.

 At a point, as we were just standing there, “something” else began. We were on the streets. Side by side. We didn’t even know each other, but we were side by side. We were there. We had learned to keep our doors open, to put buckets full of water in front of the apartment, and in case of arrest: to post  a document showing our rights on the door of the apartment, and to note the situation on every street we passed , and tweet it to one another.

 This was the hope itself.  The spirit of solidarity, the challenge, standing side by side.

 Then... Nothing changed. We clammed up. Now, we are tired.

 Is it possible to remember this hope?

 We have to start somewhere...

 ' Stay With me’  takes from here; taking notes, documenting, drawing; remembering the hope with the association of these narrations.

The title ‘Stay with me; is chosen because it expresses a last resort when the hope is fading “hold on, don’t give up’. It grew as a slogan that expresses a collective effort where everyone is involved and holding on together.

 ‘Stay with me; is composed of notebooks that indicate limitless fear, insecurity, existence in obscurity as well as hope, reality, future and the ‘moment’, by 84 participants. 

///

StayWithMe

Daha önce ve sonra da çok insan öldü, öldürüldü. Savaşlar henüz bitmedi ve hiç bir zaman da bitmeyecek. Sıkı yönetimler, yargısız infazlar, askeri idareler, kadın cinayetleri… Sahi biz o zamanlar neresinden tutunmuştuk hayata... Nasıl bakıyorduk, neyi görüyorduk? Ya da göremiyorsak ne körleştirmişti bizi? Belki de alışmıştık çok şeye, kanıksamıştık. Her gece ¨naklen yayın” adı altında izlediklerimiz belki de bizi duyarsızlaştırmıştı. Belki de bu yüzden sık sık kanal değiştiriyorduk ve başka hayallerin bizi sürüklemesine izin veriyorduk. Unutmak deniyordu buna ve bunu öğrenmeyi başarmıştık.

 İlk soruya dönersek: Neydi? Ne olmuştu? Her an o kadar çok şey oluyordu ki, kendimizi aldatacak cümlemiz hazırdi; yetişemiyorduk. 

Ve bir noktada öylece beklerken başka bir ‘şey’ başladı. Sokaktaydık. Yan yanaydık. Birbirimizi tanımıyorduk ama yan yanaydık. Oradaydık. Kapılarımızı açık bırakmayı, kapı önüne su dolu kovalar koymayı, tutuklanma halinde haklarımızı bildiren maddeleri apartman girişlerine asmayı öğrenmiştik – geçtiğimiz her sokaktaki durumu bildiren notları birbirimize tweetlemeyi de.

 Bu  umudun kendisiydi. Dayanışma ruhu, mücadele ve yan yana var olma. Sonra ... Birşey değişmedi... Tekrar içimize kapandık. Şimdi artık yorgunuz. Peki umudu yeniden hatırlamak mümkün mü? Bir yerden başlamalı...

 ‘stay with me’  tam da buradan yola çıkıyor,notlar tutmak, belgelemek, çizmek : umudu bu anlatıların birlikteliğiyle yeniden kurmak

Umudun en azaldığı anlarda son bir çaba için sarf edilen ‘uyuma, dayan’ sözlerinin ingilizce karşılığı ‘Stay with me’ bu yüzden proje başlığı olarak seçildi. Herkesin dahil olduğu, kolektif çabayı ve birbirine tutunmayı ifade eden bir slogana dönüştü.

 Selda Asal'ın girişimiyle gerçekleştirilen bu proje 84 katılımcının ürettiği, sınırsız korkuyu, güvensizliği, belirsizlik içerisinde var olmayı olduğu kadar ümidi, gerçeği, geleceği ve o an’ı  gösteren kitap-defterlerden oluşuyor.